Lack Label (B) Blues De Kleine Notelaar Dendermonde - 19-02-2025 reporter & photo credits: Marcel info band: Black Label info club: De Kleine Notelaar © Rootsville 2025

Het was alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens naar Vlassenbroek was afgezakt. Vlassenbroek is een klein gehucht dat behoort tot Dendermonde en waar, in een bocht van de Schelde, te midden van de natuur, cafébaas Eli de plakt zwaait over 'De Kleine Notelaar'. Regelmatig worden daar leuke concerten gegeven, zo ook vanavond, waar Black Label te gast was.

Trouwens ook al een tijd geleden dat ik die aan het werk had gezien, dus trok ik richting Vlassenbroek, op zowaar een boogscheut van mijn voordeur, wat ook al eens plezant is.

Remko Van Damme aka Black Label - gitarist, zanger songwriter - die in het verleden samenwerkte met onder andere Jokke Schreurs, Koen de Cauter en anderen, speelt al heel zijn leven de Mississippi Delta Blues op zijn kamer. Pas een aantal jaren geleden achtte hij de tijd rijp om zijn kunde in deze muziekstijl te delen op een podium. Dit doet hij onder de naam Black Label. De man uit Bornem brengt Delta Blues in zijn puurste vorm. Remko zocht zijn inspiratie in de country blues uit de eerste helft van de vorige eeuw. Als geen ander grijpt hij zo rechtstreeks terug naar deze, bij uitstek, zwarte muziek. Niet alleen zijn de eigen songs van Remko doordrenkt van de blues ook vertolkt hij op imposante wijze het werk van Robert Johnson, Charley Patton, Son House e.a. Black Label - One man band – weet zo op eigentijdse manier deze muzikale traditie te bewaren en springlevend te houden met veel uptempo blues, duizelingwekkend slide gitaar en aanstekelijke mondharmonica en zang.

De kleine kroeg was goed volgelopen toen Remko, gewapend met de National Steel, zijn Gibson en een harmonicarack, de avond startte met ‘Walking Blues’ van Robert Johnson. Meteen was de toon gezet voor de rest van de avond, waar wij in Remko’s teletijdmachine een reis zouden maken naar de Mississippi Delta van de jaren twintig van de vorige eeuw. Niet enkel Robert Johnson zou de revue passeren maar nog een aantal bluesgrootheden uit die tijd. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen.

Remko doorspekte de tijd tussen zijn songs met verhalen over de Delta Blues en zo kregen we een stukje les in de blues geschiedenis. Na ‘Stone In My Passway’, schakelde hij over naar de man die soms wel de “peetvader” van de blues wordt genoemd: Charley Patton. En met diens ‘Pony Blues’ gingen we terug naar 1929. Dit was een kleine zijsprong want met ‘Sweet Home Chicago’ belandden wij terug bij Robert Johnson om nadien kennis te maken met de grote Blind Willie McTell en het heel knappe ‘The Dying Crapshooter Blues’. Niet moeilijk dat Bob Dylan ooit zong: “But nobody can sing the blues like Blind Willie McTell”.

Toen was het tijd om het publiek te laten kennismaken met wat ze noemen de “dirty blues”. Songs met dubbele bodem die soms redelijk expliciet waren. Drie stuks van de hand van Robert Johnson met ‘Terraplane Blues’ en ‘Phonograph Blues’ en om de eerste set te eindigen met ‘Travellin Riverside Blues’ waar je de geweldige zin kan vinden: “Squeeze my lemon till the juice runs down my legs”. Oh yeah!

De eerste set was al top, met veel slide en geregeld het geluid van de Mississippi saxofoon, twee instrumenten die Remko zeer goed beheerst. Zet daarbij de vingervlugheid van zijn fingerpicking en het plaatje is compleet.

Korte pauze om de innerlijke mens te versterken en we konden er tegenaan. Het gekende ‘Steady Rollin’ Man’ opende, waarna Remko een overstapje maakte naar een andere Johnson, met name Lonnie en van deze laatste kregen we ‘Drunken Hearted Man’. Er waren trouwens nog ander Johnson’s in het verhaal van Remko zoals Tommy Johnson maar ook Blind Willie Johnson. Bij deze laatste stonden we even stil, legde Remko zijn wapens neer en met het handgeklap van het publiek als begeleiding, volgde een prangende a capella-versie van ‘John The Revelator’. Een beetje gospel aan de oevers van de Schelde.

Remko bleef zijn speelniveau aanhouden en zijn publiek boeien met zijn blues verhalen en zo kwamen we toe bij ‘Son House’, nog zo’n grootheid uit die tijd en daarmee maakten de aanwezigen kennis met zijn ‘Dead Letter Blues’. Terug naar Robert, en stilaan richting het einde van de gig. Na het verhaal over Robert die zijn ziel verkocht aan de duivel kregen we ‘Crossroads Blues’, ‘Me And The Devil Blues’ en ‘Hellhounds on My Trail’. ‘Ramblin On My Mind’ mocht dan de avond afsluiten.

De aanwezigen hadden blijkbaar genoten want een daverend applaus barstte los, wat Remko ertoe bewoog om ons nog te trakteren op twee bissertjes met een schitterende versie van ‘Love In Vain’ en ‘Eyesight To The Blind’ van de fenomenale Aleck “Rice” Miller aka Sonny Boy Williamson II. Bij deze viel het doek over een alweer een fijne blues avond. Enfin dat dachten wij toch, tot Ilja De Neve aka Ilias Scotch zich nestelde achter de piano in de kroeg en samen met Remko er nog een gezellige jamsessie van maakte. Wie vertrokken was, was er an voor de moeite, de overblijvers konden niets anders dan genieten.
Cheers folks !

Marcel